================================================================================ BACK TO THE OLD TIMES CHERRY MOON (BELGIE), 11 SEPTEMBER 1992 MARIO DE BELLIS, JENS LISSARD, RICK & RAMON (LA DS), ERIC (LA ROCCA), ALFREDO (iT), PHILIP TRAIKOS ================================================================================ 11 september. Back to the Old Times. Cherry Moon. Body Painting & Dancers, Amazing Human Gyroscope. Dat stond er op de flyers. Ik had nog nooit van Cherry Moon gehoord, maar na navraag en be- studering van het tijdschrijft'Bassic Groove' bleek het een House- tempel te zijn in het Belgische Lokeren. Een plaats waar ik nog nooit van gehoord had (maar ik al 'm nu nooit meer vergeten). De (groot uitgevallen) kostten 50 gulden en waren inclusief het vervoer door De Jong Tours. Nou, dat vond ik niet duur, en omdat ik ook wel eens in Belgie wilde Housen leek het mij wel aardig om daar heen te gaan. Aldus geschiedde: Om 23:40 verliet ik in een bus vol Hagenezen het Centraal Station. Dit was de middelste van de drie bussen; de eerste was een uur daarvoor vertrokken en de laatste zou een uur na deze weggaan. Voor zover ik heb gemerkt gingen er alleen bussen vanuit Den Haag naar de Cherry Moon. Van Rotter- of Amster- damse aanwezigheden heb ik in ieder geval weinig gezien. De chauf van onze bus was een feusse en nog een 'toffe blonde'ook. Minder tof was dat de boordradio niet van plan was om ook maar een House-piraat te ontvangen. En omdat verder niemand een House-teepje bij zich had (zelfs ik niet, ik schaam me diep) waren we aangewezen op de aanwezige cassettes die slechts ouwe disco bevatten: 'Relight My Fire', 'Chick le Freak', 'Car Wash', dat soort ellende. Onderweg werden enkele plasstops gemaakt waarbij sommige der mannelijke plassers lieten blijken over een gigantische blaasinhoud te beschikk- en, afgaande op de tijd die ze nodig hadden om alles te lozen. Er werd ook gestopt bij de Belgische grens (Na de German Experience had ik natuurlijk mijn paspoort bij me, wetende dat ik 'm volgens Murphy's Wet net zo goed had kunnen thuis laten (wat ik dus niet echt had moeten doen, omdat diezelfde Murphy juist dan voor een uitvoerige paspoortencontrole zou zorgen). Een paar foute gabbers hadden hele illegale spulletjes bij zich; bij het naderen van de grens gingen er al een paar achterin zitten en ook schrokken er een paar toen ik hardop zei: 'En iedereen wordt gefouilleerd!'. Nou ja, de blonde buschauffeuse bezocht het douane kantoortje en een minuut later mochten we doorrijden. Om 1:11 reden we Lokeren binnen. Gelijk weer allerlei meubelcentra langs de wegen. Meubelen zijn toch duidelijk de export nummer 1 in Belgie... 20 minuten later stopten we bij de Cherry Moon, die op veilige gehoorafstand van Lokeren zelf langs een of andere grote weg lag. De deur van de bus opende zich en een man stapte de bus in. 'Kan ik uw micro gebruiken?', vroeg hij de chauffeuse in onvervalst Vlaams. Dat kon. 'Jongelui, ik ga u vertellen hoe ge terug komt naar Nederland. De bussen terug gaan om 7, 9 en 14 uur terug naar Nederland. Da's alles, doe ermee wat ge wilt.' De man verliet de bus en wij ook. De helft van de mannelijke aanwezigen renden gelijk op een muurtje af om weer eens te gaan plassen. Een Vlaamse bewaker met hond sprak; 'Ach, 't zijn die'n hollander weer zeker. He, er zijn toiletten hierbinnen!'De Cherry Moon zag er van buiten al vrij futuritisch uit: strakkevormen en rood neonlicht. Na het inleveren van het toegangsbewijs kreeg iedereen een (haast on- uitwisbare, want hij zit er nu, 3 dagen later, nog) stempel op z'n hand. 'M.O.' Geen idee wat het betekende, maar ja. We konden naar binnen! Binnen was het nog beter. Bij binnenkomst bevond zich rechts een rechthoekige bar met luxe leren armleuningen. Achter deze bar (nog meer naar links) was de relaxafdeling met allerlei luxe zachte stoelen en tafeltjes. Rechts van de bar scheidden een 3-tredige-trap en zuilen het vertrek. In dit lagere gedeelte bevond zich de dansvloer die zelf ook weer drie treden lager lag dan de rest. Vier grote boxen stonden in de hoeken van de dansvloer naar het midden gericht. De dansvloer zelf was bedekt met een laagje piepschuimsnippers. In het midden van de dansvloer stond een grote zware tafel waar bij wijze van podium op gedanst kon worden. Aan die vier grote boxen zaten tafels waar de bovenste helft van vrouwe- lijke etalagepoppen op gezet waren, gehuld in aluminiumfolie. Deze poppen waren ook naar de dansvloer gericht. Achter deze tafels stonden de stoelen van de mensen die zich drie treden boven dansvloerniveau bevonden. Naast de dansvloer was een tweede bar. Aan de zijkanten naast de dansvloer be- vonden zich weer verhogingen waar op gedanst kon worden. Achterin de zaal, tegenover de eerste bar bevond zich het DJ-gedeelte. Zo te zien konden er drie DJ's tegelijk aan de gang gaan, ze stonden tenminste naast elkaar achter 'the decks' en ik kon niet zien wie er draaide. De hele achterwand was gevuld met geluidsapparatuur. De muziek was anders dan je in Nederland op party's hoort. Ze hadden hier toch wel 'een eigen sound'. Natuurlijk werden er ook wel bekende nummers gedraaid (van Felix' Don't You Want Me aan de mellow-kant tot Poing aan de gabberzijde), maar het merendeel was toch onbekend materiaal. Maar wel goed/mooi/space/heftig! Je kon er met Nederlands geld betalen, maar dan rekenden ze wel een hebberige koers. Mijn eerste drankje betaalde ik met een papiertje van honderd gulden. Na telling van mijn terug- gekregen francs bleek dat ze meer dan 10 gulden in eigen zak staken. Die Belgen! Nou ja, de standaard drankjes waren 80 franc. Iets aan de dure kant, maar niet overdreven. Ze hielden er ook een eigen betalingssysteem op na: voor de bar (aan de publiekskant) stond iemand die je bestelling opnam. Hij rekende daarna met je af en gaf de barman een bonnetje. De barman zorgde er dan weer voor dat je bestelling voor je kwam te staan... Tijdens het feest waren er zo'n duizend mensen binnen, veel Belgen, iets minder nederlanders en veel minder Fransen. Duitsers zullen er ook wel geweest zijn (Duitse DJ's in ieder geval), maar dat viel niet op. Wat wel opviel waren twee meisjes op de dansvloer die samen een soft-lesberotische act opvoerden. De een droeg een glimmend leren pakje, de ander kant en nylon en dat alles zwart. Ook nog strakke dames in korte rokjes die op het tafelpodium op de dansvloer aan het Housen waren, hierbij veel inkijk schenkend. Erg aangenaam om te zien allemaal. De lichtshow was bijzonder goed. Veel spots, blacklights en stro-bo's. Allemaal gesynchroniseerd met de muziek. Tja, need I say more? Het was gewoon een goed feest: goede muziek, goed publiek, goeie sfeer, wat wil je nog meer? Nou ja, I need zeker well say more en wel over De Terugtocht... De Vlaming in de bus had omgeroepen dat de eerste bus naar Nederland om 7 uur zou vertrekken. Tegen half 7 was ik reeds behoorlijk vermoeid. Ik zei tegen de anderen van het groepje 'Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga op de bus wachten'. Dat deden de anderen dus ook. Jassen halen (Cherry Moon T-shirt kopen), portier een fooitje en daar stonden wij in een zeer koude (je zal een meisje met een minirokje zijn) donkere ochtend te wachten op de bus. En wij wachten. Het begon licht te worden. En wij wachten verder. Het was licht. Om half acht was er nog geen bus... Na wat heen en weer geinformeer kregen we te horen dat de 7 uur bus niet doorging, we moesten die van 9 uur nemen... Baal! De inmiddels zeer ge- groeide groep Mensen Die Naar Huis Wilden gingen weer naar binnen. Daar ging we maar een beetje (niet veel) Housen, want door het wachten rust je flink uit. Tegen negenen gingen we weer naar buiten. Wat nu? Die maffe portiers wilden weer een fooi. 'We zijn al buiten geweest!' 'Je hebt al gehad!' en meer van die kreten klonken uit de rij vermoeide Nederlanders. Toen ik vooraan kwam te staan vroeg ik een van de portiers (een donker mannetje met een enorm zelfingenomen tering-kop) waar dat op sloeg, ze hadden tenslotte al gehad. 'Als ge weer naar buiten gaat, moet ge ook weer betalen!' Nou pech, m'n geld is op en je hebt toch al gehad!' (Niet waar...) 'Gaan we moeilijk doen?' 'Wie doet er hier nou moeilijk' De portier grijpt mijn jas beet en trekt me naar voren. 'Kom mee naar buiten dan!' 'Jezus, wou je vechten ofzo?...' Ik maak z'n hand los van mijn jas en geef 'm wat kleingeld. 'Stik erin, zak' (Verstond-ie geloof ik niet, gelukkig) Andere mensen betaalden ook met tegenzin en zo stonden we weer buiten. De zon scheen inmiddels en zorgde voor wat warmte. Nog steeds geen bus te zien echter. Weer gingen mensen naar binnen om te vragen hoe dat nou zat. Geruchten kwamen terug dat er helemaal geen bussen zouden komen! Een Belg kwam naar buiten deelde ons mede: 'Allee, er komen geen bussen. Ge moet lopen naar het station en daar krijgt ge kaartjes om naar Nederland te reizen...'Aaarrgh! Wat was dit voor toestand. Van andere mensen hoorden we weer dat een van de bussen op de heenweg gevandaliseerd was en dat De Jong Tours daarom had besloten om op de terugweg geen bussen te riskeren. Goed, wij moesten dus lopen naar het station, zo'n twee kilometer verderop. Nou is twee kilometer niet veel, maar na afloop van een Houseparty. Op het station kregen we kaarten voor groepsvervoer naar Nederland. We moesten eerst naar Antwerpen Centraal en van daaruit naar Roosendaal. De Belgen, die nu pas begonnen leven en naar hun werk gingen,wisten niet wat hen overkwam. Hun rustige treintje stroomde ineens vol met Nederlands afterparty mensen. Het gangpad zat compleet dicht. Leuk voor de controleur... Uit een treinstel naast ons klonk opeens gejoel en geschreeuw. De deur ging open en uit dat treinstel werkte een vrouw met een geschrokken & verontwaardigd gezicht zich een weg naar buiten. Onderwerp van al deze consternatie was een van de feestgangers die nogal misselijk was en zijn maaginhoud naar buiten had gewerkt, daarbij onschuldige omzittenden ondersprenkelend. Wij blij dat we daar niet zaten! Toen we op Antwerpen-centraal uitstapten werden we door de spoorwegbeamtes naar de goeie trein geleid. 'Ze zijn gearriveerd',zei er een tegen z'n mobilofoon. We leken we een risico- groep supporters. Goed, via Roosendaal (waar wij zowaar een eigen treinstel kregen) kwamen we op Hollands Spoor terecht. Via een lijn 12-lijn 3-constructie kwam ik tegen 1 uur 's middags zwaar uitgeput thuis... En dan waren er nog figuren die in de trein al plannen aan het maken wat ze die avond gingen doen (Voltage, Parkzicht, Gabber-ton)... Ik ging slapen! ================================================================================